Na de revolutie Kind van de jaren zeventig

Jan Konst onderzoekt in welke elementen hij kind van zijn tijd is, als lid van de Verloren Generatie. En dat doet hij met een geweldig gevoel voor taal en detail. Hij haalt enorm veel historische gebeurtenissen en bronnen erbij, en put ook diep uit zijn eigen (familie)geschiedenis. Wat zijn verhaal voor leeftijdgenoten tot een feest der herkenning maakt.
Leuk vond ik persoonlijk ook de zelfspot en milde blik waarmee hij zichzelf en zijn familie beschrijft.

Goede beschrijving van het opgroeien in de jaren zeventig

Een erg boeiend boek en goed geschreven. Van genoten!

Makkelijk leesbaar. Voor mij herkenbaar, hoewel niet gelovig. Zelf geboren in 1965. Fijn om meer achtergrond mee te krijgen over die tijd. Hilarisch bij tijden (scene ingeblikt vlees). Een aanrader.

Ken je dat, zo'n jochie van een jaar of 10 met teksten waarbij je denkt, pak een voetbal en ga spelen 'wijsneus'? Continu wisselt de schrijver van de ik vorm van 'toen' naar de beschouwende wetenschappelijk verantwoorde academicus van nu. Daardoor heb je te vaak het idee dat die 10 jarige je met teksten en taalgebruik als een oud w*f dingen zit uit te leggen die volstrekt ongeloofwaardig zijn. Een 6 jarige die een mate van detail over zijn eerste schooldag weet te formuleren waar zelfs de meest scherpe generatiegenoot bang van wordt. Ik wordt toch niet dement dacht ik? Maar ja dat is de fictie die door de non fictie heen loopt denk ik. Als middelbare scholier weet hij de indeling en aankleding van het lokaal en de bedoeling van de architect ervan nog moeiteloos te reproduceren. Ik denk dat de meeste scholieren daar niet mee bezig waren en het zich in elk geval niet meer zullen herinneren. Al met al wordt het daardoor maar zelden herkenbaar en weet ik keer op keer niet of ik nou een feest der herkenning lees (heel soms) of een wetenschappelijk verantwoorde historische verhandeling, waarbij zelfs de tweede wereldoorlog nog even en passant wordt uitgelegd (je kunt ook overdrijven, is dat nou noodzakelijke context voor een boek dat in 1963 zou moeten beginnen?). Maar op pagina 102 snapte ik het, de schrijver noemt zichzelf 'gymnasiale wijsneus'. Toen viel bij mij het kwartje, ik had geen betere term kunnen verzinnen en heb ik het boek teleurgesteld terzijde gelegd. Europa van Geert Mak (vergelijkbare opzet qua terugblik terwijl hij er zelf ook deels onderdeel van was) leest wat dat betreft veel lekkerder weg, aan de stijl van Konst kon ik niet wennen.